Het is de dag dat we vertrekken. De ouders van Robin brengen ons bijtijds naar Schiphol en na een koffie en taart kunnen we de bagage afgeven en door de douane. Dit gaat allemaal lekker soepel en we hoeven bij de gate maar een half uurtje te wachten waarna we het vliegtuig in kunnen. Straks om twee uur stijgen we op en de vluchttijd is wat minder dan we dachten. Dan hebben we op IJsland straks wat meer tijd.

We lagen al om negen uur in bed gisteravond en uiteraard worden we een aantal keer wakker, eerst om half twee en daarna om vier uur wanneer we toch even echt goed wakker zijn maar we weten toch weer in slaap te komen en ineens is het net voor achten. Geen slechte score! Zo zouden we toch snel in het ritme moeten komen.

Om half acht ben ik wakker. Nu hebben we vandaag geen haast en zijn we er ook niet echt vroeg in gegaan maar tja… wakker is wakker. Na nog even te hebben gelezen is Robin ook wakker geworden en gaan we richting de douche. In de camper is het net aan qua temperatuur, misschien tot de kachel op een hele lage stand aan zetten, even over denken.

Om kwart voor zeven zijn we wakker en besluiten te gaan douchen, die is gelukkig heerlijk. Na het legen van de vuilwater tank en het bijvullen van het water is het tijd om richting Valdez te gaan om de boottrip te bespreken. We besluiten later naar de zalmen te gaan kijken die blijkbaar pal achter de camping in het beekje (Bear Creek) zwemmen.

Vandaag staan we op tijd op om om negen uur bij de boot te kunnen zijn. Ik ben al om kwart over zes wakker dus met wat lezen en internetten is het zo half acht en een uurtje hebben we toch wel nodig om op pad te komen. We staan om iets na negenen met de rest in de rij... Best een hoop mensen lijken het zo, hopen dat het mee valt op de boot. Om ons heen lopen een heleboel half tamme konijnen, het eerste wild van vandaag zullen we maar zeggen.

We hadden het plan om vroeg te vertrekken maar aangezien het gister na twaalven was dat we in bed lagen hebben we maar besloten de wekker wat later te zetten en kalm aan te doen. We rijden uiteindelijk kwart voor tien de camping af richting Tok na alle tanks gevuld en geleegd te hebben. Eerst rijden we weer de pas met de prachtige gletsjer.

Het is erg vroeg als de wekker gaat, na gister een fantastische avond bij het vuur met een aantal biertjes werd het weer later dan gepland en als ik om kwart over vijf wakker wordt van Robin en daarna niet meer kan slapen van onder andere de drie nieuwe muggenbulten en twee oude is half acht gewoon erg vroeg.

De wekker gaat om half acht. We blijven nog even liggen maar komen er dan toch maar uit om richting dredge 4 te gaan nadat we in Dawson City nog even wat foto’s hebben gemaakt en inkopen hebben gedaan. Om kwart over negen hebben we getankt (nou ja een beetje dan)en een vos gespot en we slaan de weg in langs al de goudmijners.

De dag begint met regen… behoorlijke regen zelfs waardoor voor ons de keuze al is gemaakt dat we niet de gravel road nemen. Dit schijnt een mooie weg te zijn maar is zeker 250km om en dan ook nog in de regen nee, dat wordt hem niet. Daarom draaien we ons nog even om maar uiteindelijk klimmen we er toch uit en na een ontbijtje en even opruimen zijn we op pad.

Ik weet niet wat het is deze vakantie maar opstaan wil niet zo. We rijden uiteindelijk om negen uur richting Kluane National Park nadat we nog even met de achterbuurvrouw hebben gepraat (ze is werkelijk niet te stoppen) en alles hebben bijgevuld en geleegd, we kunnen er weer zeker 3 dagen tegenaan.

We hebben geen wekker gezet en Robin heeft gezegd dat hij mij uiterlijk om negen uur wakker maakt aangezien ik nogal een langslaper ben. Nou Robin wordt zelf deze keer ook om tien voor negen wakker, dat is behoorlijk uitslapen voor ons doen, het was wel een beetje erg koud vannacht, ik heb nog een extra thermo trui aan staan doen midden in de nacht en Robin sokken.

Vannacht is het steenkoud in de camper, zelfs met thermokleding, sokken en pyjama aan heb ik het nog koud en Robin slaapt vanaf half vier weinig meer door de kou. In plaats van dat je dan de verwarming even aanzet, ik zei het toch…

En warm dat het vannacht was! Die extra slaapzak hebben we niet nodig gehad en Robin heeft nog wat truien en sokken uitgetrokken vannacht vanwege de warmte. Helaas geen elanden en vanwege de bewolking ook geen noorderlicht.

Vroeg is het wel… tien voor vijf gaat de wekker en om vijf uur komen we er ook echt uit. Ik heb vannacht nog even gekeken voor het noorderlicht maar ik keek rechtstreeks in de lamp van de buren dus daar was weinig te zien.

Helaas we hebben het niet volgehouden tot het noorderlicht. Om één uur geven we het op (later op de dag horen we van iemand dat het helemaal “crazy” is geweest). We gaan naar bed en zetten voor de zekerheid de wekker op tien uur, we denken wel eerder wakker te worden maar toch.

Nou en koud dat het was vannacht, om kwart over één komen we het bed uit en voor half twee staan we buiten voor het noorderlicht. Om twee uur komt de overbuurvrouw naar buiten, die willen het ook heel graag zien.

De bus vertrekt vanaf het wilderness acces center om kwart voor acht, om half acht moeten we daar zijn. We zouden het net kunnen lopen maar daar kan de camper lekker in de zon staan en dan zou de accu nog een beetje bij moeten laden want we hebben hier nergens stroom. We zijn netjes op tijd en sluiten aan in de rij. Uiteindelijk zitten we een beetje voorin de schoolbus met redelijk uitzicht.

De wekker gaat om acht uur, we willen nog even wassen en dan misschien nog even wandelen maar we moeten ook nog boodschappen doen, of in ieder geval een paar noodzakelijke dingen, brood en water.

We rijden nog voor achten onze plek af en na onderweg een drietal overstekende elanden te hebben gezien en onze tanks te hebben geleegd en gevuld gaan we op weg naar het zuiden. Van Mount McKinley is helemaal niets te zien… nog geen schaduw of topje, hebben wij mazzel gehad!

De wekker voor de beren staat op zeven uur, nou wij zijn nog helemaal niet van plan er uit te komen en uiteindelijk wordt het rond achten dat we er uit komen. We ontbijten op ons gemakje en ruimen even op.

Het is nog voor zevenen als de wekker gaat. Erg vroeg maar beter dan te laat. Robin komt er nog iets vlotter uit maar al snel ben ik ook in de benen, we gaan vandaag naar Katmai National Preserve. Dit is het stuk ten noorden van Katmai National Park met Emerald Air Service.

Het is negen uur als we wakker worden. De Amerikanen Ben en Rebecca zijn gisteren tot na elven blijven zitten omdat het zo gezellig was en na nog een warme douche en een boekje lezen was het al richting enen toen we gingen slapen.

We lagen gister voor half tien in bed, we waren zo moe, om acht uur gaan we er weer uit dus dat is een lekker nachtje. Het weer werkt niet echt mee… het is erg grauw maar goed we hebben tot nu toe zoveel geluk gehad dat we niet mogen klagen.

Geen wekker maar rond negen uur zijn we eruit. Op het gemakje ontbijten we en daarna gaan we het Ptarmigan Trail doen. Deze is iets meer dan zeven mijl lang maar wij doen maar een stukje, we besluiten een uurtje te gaan. Het pad loopt land een rivier met veel zalmen erin, knalrood zijn deze ook weer, prachtig.

De wekker gaat iets voor achten omdat we de camping even met de credit card willen betalen en dat kan alleen als de manager er is dus staat Robin daar om acht uur alleen is de manager er nog niet hmm dan eerst maar ontbijten.

Om half zeven moeten we op, we moeten nog ontbijten, inpakken, afwassen en de camper schoonmaken en we willen een beetje bijtijds bij Cruise America zijn, je weet gewoon niet hoe het loopt.